რა მივაყოლოთ ქართულ ღვინოს – "რჩევები"

მალხაზ ხარბედია

საქართველოში ჯერ კიდევ მყარია განუზომელი რაოდენობით ღვინის სმის ტრადიცია და ამიტომაც, ზოგიერთ სუფრასთან ცოტათი სასაცილო ჩანს ხოლმე ღვინისა და კერძის შეხამებაზე საუბარი და რესტორანში ამათუიმ კერძთან რომელიმე კონკრეტული ღვინის შეკვეთამ ზოგიერთ თანამეინახეს შესაძლოა ღიმილიც მოჰგვაროს. ჩვენთან ძალზე უცნაურ კატეგორიებადაა ღვინოები დაყოფილი და იმის ნაცვლად, რომ ისინი ერთმანეთისგან უფრო მყარი კრიტერიუმების საფუძველზე გავარჩიოთ, მას ძირითადად ე.წ. "საქეიფო" და "საწრუპავ" ქვეჯგუფებში ვათავსებთ. როგორც ჩანს, ქართველებს ასე უფრო გვიადვილდება ცხოვრება. ღვინის მრავალფეროვანი სამყაროს უკეთ აღსაქმელად, მხოლოდ ორი კატეგორიით ვიფარგლებით, რადგან უფრო მეტი, თავგზას გვიბნევს. მაგალითად კახურ საქეიფო ღვინოდ ითვლება რქაწითლიდან დაწურული, კახური ტიპის ტანინიანი ღვინო, ქართლში ჩინური ან გორული მწვანე, იმერეთში ე.წ. ციცქა-ცოლიკოური, რაჭაში წულუკიძის თეთრა და ცოლიკოური, ხოლო გურიაში ადესასაც კი მიიჩნევენ საქეიფო ღვინოდ. ასეთი ღვინო, როგორც წესი, ჩამოსასხმელია, გლეხის ან ქარხნული, ვყიდულობთ საშუალოდ 1.50-2 ლარად ან ნათესავები გვიკითხავენ "რაიონებიდან" (ნელ-ნელა ბოთლის "საქეიფო" ღვინოც იბრუნებს თავის ძველ სტატუსს). ამ საქეიფო ღვინის ძირითად მომხმარებლისთვის არც წარმოშობაა მნიშვნელოვანი, არც ვენახის ადგილმდებარეობა და მით უმეტეს, არც ტექნოლოგია. მთავარია დიდი რაოდენობით ისმებოდეს და შედარებით ლმობიერი "პახმელია" ჰქონდეს, და გარდა ამისა, კარგ რეაქციაში შედიოდეს ბაჟესთან, ტყემალთან და საცივის წვენთან – ღვინის ეს თვისება მაშინ გამოაშკარავდება ხოლმე, როცა რომელიმე ახირებული თამადა ყველაფერ ამას ერთიანად ჩაუძახებს ჯერ ვეებერთელა "განსხვავებულში", შემდეგ კი სტომაქში. მეორე მხრივ არსებობს (ყოველ შემთხვევაში, ჩვენთან ასე მიაჩნიათ), ე.წ. საწრუპავი ღვინოები და იგი ძირითადად ფერით განსხვავდება ზემოხსენებული საღრეო სასმელისაგან. ესენია წითელი ღვინოები, რომელთაც უმრავლესობა რატომღაც შავ ღვინოს უწოდებს და გარდა ამისა, ბევრი სხვა უცნაური სახელითაც ამკობენ, ერთ-ერთი ასეთი ეპითეტია, "ქალების ღვინო". ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, ჩვენთან ღვინის შეფასების კრიტერიუმები ძალიან შეიცვალა უკანასკნელი ათწლეულების განმავლობაში და მით უფრო, არ უნდა გაგვიკვირდეს, რომ ღვინისა და კერძის შეხამების კულტურა, რომელიც უეჭველია არსებობდა საქართველოში, თითქმის სრულად დავიწყებას მიეცა (რამდენიმე რესტორნის გამოკლებით). დღესდღეობით სადმე ქალაქიდან მოშორებით, სოფელში თუ იგრძნობ, როგორ უხდება ესათუის ადგილობრივი ღვინო, მასპინძლის მიერ მომზადებულ რომელიმე ადგილობრივ კერძს, თბილისში კი, რესტორანში, სადაც ღორის საუკეთესო მწვადს წვავენ, შესაძლოა საერთოდ არც ჰქონდეთ შესაფერისი ღვინო.



რამდენიმე რჩევა

დღევანდელი წერილი ერთ მიზანს ემსახურება, უბრალოდ მოვნიშნოთ წყვილები და საუკეთესო შეხამებები, ანუ ერთი მხრივ, ღვინო, რომელიც ხაზს უსვამს კერძის ღირსებებს და მეორე მხრივ, საჭმელი, რომელიც ამათუიმ ღვინის უკეთ დაგემოვნებაში გვიწყობს ხელს. ამასთანავე, მნიშვნელოვანია ვიცოდეთ ძირითადი წესებიც, რათა თავიდან ავიცილოთ კურიოზული შემთხვევები, როცა მშრალ წითელ ღვინოს შოკოლადს აყოლებენ ხოლმე, ან კახური ტიპის თეთრ ღვინოს კრემიან ნამცხვარს.

- ცნობილია, რომ წითელი მშრალი ღვინო ძალიან ხშირად არ უხდება თევზს, რადგან ეს უკანასკნელი სასმელს ლითონის მომწარო გემოს აძლევს (თუმცა, წითელ ღვინოში მომზადებულ თევზთან ზოგიერთი თხელი წითელი ღვინო საინტერესო წყვილს ქმნის). უხეში ტექსტურის ხორცი, რომელიც ხანგრძლივ ღეჭვას საჭიროებს, - განსაკუთრებით, საქონლის ბიფშტექსი, - მშვენივრად არბილებს ტანინების გემოს, აქედან გამომდინარე, წითელი ღვინო სჯობს სუფრაზე წითელი ფერის ხორცეულთან მივიტანოთ, თეთრი ღვინო კი თევზისა და ხორცის თეთრ სახეობებთან ერთად.

- ცნობილია, რომ თევზეულსა და ღია ფერის ხორცს კუჭი გაცილებით იოლად ითვისებს, ვიდრე ნანადირევს და წითელი ფერის ხორცეულს, ამიტომ, როგორც ერთი ცნობილი სომელიე გვირჩევს, ეს პროდუტები უფრო დელიკატური მეთოდით უნდა მოვამზადოთ, რათა მათ გემოვნებით თვისებებს გაესვას ხაზი - მოვხარშოთ დაბალ ცეცხლზე ან სულაც, ორთქლზე.

- როცა ცხვრის, საქონლის ხორცი და ნანადირევი მარტივად, ყველანაირი შეკმაზვებისა და რთული სოუსების გარეშეა მომზადებული, უკეთესია მათთან ძვირფასი დავარგებული წითელი ღვინო მივირთვათ (ასევე, შემწვარი ინდაურსა და ღორის ხორცთანაც).

- თევზისა და კვერცხის კერძების უმეტესობას თეთრი ღვინო უხდება, პარკოსანი კულტურებისგან მომზადებულს კი (მაგალითად, ამოლესილ ლობიოს) – მსუბუქი წითელი.

- ღვინის შერჩევის წესი მარტივია: ცხიმიან, ნოყიერ კერძებთან არომატული, ბლანტი და მაგარი ღვინოები მიირთვით, საშუალო სიმძიმის საკვებს საშუალო სიმაგრის ღვინო უხდება, მსუბუქ კერძებს კი მსუბუქი ღვინო მიაყოლეთ. ცხიმიანი, ნოყიერი საკვები შეიძლება კარგად შეესაბამებოდეს მსუბუქ ღვინოს, თუ მისი გემო მკვეთრად გამოირჩევა საკვების ფონზე. კერძი იმ ღვინის მჟავიანობას უნდა შეესაბამებოდეს, რომელთან ერთადაც გვთავაზობენ. წინააღმდეგ შემთხვევაში ღვინო შეიძლება უგემურად მოგეჩვენოთ. მაგალითად, ფორთოხლით მომზადებულ ბატთან გამოხატული სიმჟავის მქონე ღვინო უნდა მიიტანოთ, ზეთისხილიან ბატთან კი ეს აუცილებელი არ არის. თეთრი ღვინის მჟავიანობას შეუძლია კერძის გემო გააუმჯობესოს, მას ისეთივე ეფექტი აქვს, როგორც ლიმონის რამდენიმე წვეთს.

- ჩვეულებრივ, მჟავიანობა გაცილებით მაღალია ხოლმე თეთრ ღვინოებში, განსაკუთრებით, თუ ისინი შედარებით გრილ ადგილზე მოწეული ყურძნიდანაა დაწურული. მჟავიანობა ახასიათებს ასევე ახალგაზრდა ღვინოებს (ღვინის ასაკთან ერთად იგი სუსტდება); ღვინოებს, რომლებიც დიდი ხნის განმავლობაში არ ინახებოდა მუხის კასრებში (კასრში დაძველება ასევე ამცირებს ღვინის მჟავიანობას).

- თუ ოდესმე შესაძლებლობა გექნებათ გასინჯოთ ძალიან ძველი, მდიდრული, რთული ხასიათის ღვინო, წიწაკა უპირობოდ დაივიწყეთ, რადგან ეს სანელებელი სასმელის ყველაზე საინტერესო და მაინტრიგებელ ნიუანსებს ჩაახშობს. უბრალო ღვინის შემთხვევაში კი პირიქით ხდება: საჭმელში ჩამატებული წიწაკა მის არომატს ამდიდრებს და ღვინოსაც ახალ სულს შთაბერავს.

- ტკბილ კერძებს ძალიან არ უხდება მშრალი ღვინოები, თუმცა ბევრი ტკბილი და ნახევრადტკბილი ღვინო მშვენივრად ეხამება მკვეთრად გამოხატული გემოს მქონე საკვებს. ეს არ ეხება მხოლოდ სახელგანთქმულ წყვილებს - Sauternes და ფუა გრას, Sauternes და როკფორს.

- მუხის გემო არ უხდება არც ტკბილ, არც ცხარე სოუსებს და არც სანელებლებს.

- დასავლეთში ხანდახან ტანინს ბოროტების სიმბოლოდ განიხილავენ. სწორედ ის აძლევს ღვინოს საშინელ გემოს თევზის კერძებთან ერთად. მარილთან კომბინაციაში იგი კერძს მწკლატეს ხდის, ასევე არ უხდება ბევრი სახეობის ყველს და კვერცხისგან მომზადებულ კერძებს, თუმცა ქართულ სამზარეულოში ტანინი ადვილად პოულობს ადგილს.



თეთრი ღვინოები

ქართულებიდან თავდაპირველად ყველაზე მსუბუქი, შამპანური ღვინოებით დავიწყებთ, ისინი აპერიტივზეც შეიძლება დალიოთ (მადის მოსაყვანად), ჭამის დროსაც და დიჯესტივზეც, ანუ სუფრის დასასრულს. თუმცა, მე რომ მკითხოთ, შამპანური ღვინო ყველაზე მეტად ამართლებს როგორც აპერიტივი. არასდროს დამავიწყდება საფრანგეთში, სამხრეთ რონის მხარის სოფელ დიში, ადგილობრივი ლეგენდარული Clairette de Die რომ შემოგვთავაზეს ვახშმამდე (ეს ცქრიალა ღვინო განსაკუთრებული, ე.წ. დიუაზური მეთოდით, méthode dioise-თ მზადდება). საქმე ისაა, რომ მუსკატისა და კლერეტის ჯიშის ყურძნიდან დაწურულმა ამ ზედმეტად არომატულმა სასმელმა, რომელსაც თავიდან სერიოზულად არც აღვიქვამდი, ვახშმის პრელუდიის როლი ღირსეულად იკისრა. მართალია ქართული ცქრიალა ღვინოები არ გამოირჩევა განსაკუთრებული მრავალფეროვნებით, მაგრამ, ჩვენს ბაზარზე მაინც შეძლებთ ყველა ძირითადი კატეგორიის შამპანურების პოვნას, მშრალს (brut), ნახევრადმშრალს (demi-sec) და ვარდისფერსაც კი. ერთმანეთისგან განსხვავდება ამ სამივე ღვინის მისაყოლებელიც. მაგალითად, ბრუტთან და დავარგებულ ცქრიალა ღვინოსთან საუკეთესოა შებოლილი ორაგული, ხიზილალა და ხამანწკები. ასევე კარგად ეხამება მშრალი შამპანური ჩინურ სამზარეულოსაც. ნახევრადმშრალი შამპანურები კარგია სუშისთან, უმ ორაგულთან, შეუკმაზავ თევზეულთან, ხილთან, ავოკადოს სალათთან, ვარდისფერი კი, ყველაზე მეტად მსუბუქ დესერტს უხდება. არ გირჩევთ შამპანურს ზედმეტად შეკმაზულ, ნივრიან ან წიწაკიან კერძებთან, ასევე შოკოლადთან. საქართველოში ყველაზე გავრცელებული თეთრი ღვინო ე.წ. ორდინარული ღვინის არომატებიანი, რქაწითლიდან დაწურული კახური ტიპის, სხეულიანი ღვინოა, რომელსაც ტანინიანსაც უწოდებენ და ძელგსაც. ასეთი ღვინო მთელი კახეთის ტერიტორიაზე მზადდება და შესაბამისად იაფიანიც შეიძლება იყოს და საკმაოდ ძვირფასიც. ყველაფერი ვენახზეა დამოკიდებული, ე.წ. ტერუარზე, სადაც ნიადაგის, კლიმატისა და ვენახის მდებარეობის გარდა ადამიანური ფაქტორიც დიდ როლს თამაშობს. მაგალითისთვის, კარდენახის წარაფების მოსავლიდან საუკეთესო კახური ტიპის ღვინო დგება, ასევე ტიბაანური (სიღნაღის რ-ნი) რქაწითლიდანაც. შესანიშნავი კახური ღვინო გამოდის მწვანისა და ქისის ჯიშის ყურძნიდან. ამ ღვინოებს შედარებით სუსტად აქვთ განვითარებული ბუკეტი, თუმცა განსაკუთრებული გემოთი გამოირჩევიან, ძლიერი ტანინები კი გამორიცხავს აპერიტივად მის გამოყენებას. კახური ტიპის ღვინო აღმოსავლურქართული სამზარეულოს ლამის უნივერსალურ მისაყოლებლად იქცა, თუმცა იგი პირველ რიგში ცხიმიან, მსუყე საჭმელთანაა კარგი, ტარხუნიანი გუდის ყველითა და დამბალ-ხაჭოთი დაწყებული - ხაშლამით დამთავრებული. იტანს სუნელებიან, ნივრიან და მწარე კერძების თანხლებასაც. კარგია შილასთანაც და ბატკნის ჩაქაფულთანაც, შამფურზე შემწვარ კალმახთან, ქათამთან. უხდება ბოზბაშსა და ტოლმას, ხბოს ბეჭსა და ინდაურის საცივს. ცალკე უნდა გამოვყოთ ევროპული ტიპის კახური ღვინოები. პირველ რიგში აღსანიშნავია წინანდალი, ასევე ადგილწარმოშობის ღვინოები გურჯაანი, ვაზისუბანი, ნაფარეული, მანავი და სხვ. ამ ღვინოთაგან ზოგიერთი ძალზე მდიდარი სურნელებით გამოირჩევა, გვხვდება უაღრესად ხალისიანი ნიმუშები, სხვები კი ფოლადისებული ხასიათით, ნეიტრალური გემოთი და მაღალი მჟავიანობით გამოირჩევა. ასეთი ღვინოები ხშირად რქაწითლისა და კახური მწვანის კუპაჟს წარმოადგენს, თუმცა არის ე.წ. მონოვარიეტალებიც, სადაც მხოლოდ ერთი ჯიშია გამოყენებული. ორიოდე წელია, რაც ქართველმა მეღვინეებმა დაიწყეს ძალზე საინტერესო ევროპული ტიპის ღვინოების წარმოება ქისისა და ხიხვის ჯიშებიდანაც. დაკვირვებული მომხმარებელი ასევე იშოვის კახეთის რეგიონში მოწეული შარდონესა და სოვინიონ ბლანისგან დაწურულ ღვინოებსაც.

ევროპული ტიპის კახური ღვინოები პირობითად ორ კატეგორიად შეიძლება გაიყოს: ხასიათიანი, ჯიშური არომატებისა და მდიდარი ბუკეტის ღვინოები (მუხაში დავარგებული წინანდალი, საუკეთესო ნაფარეული და მანავი), რომლებიც ძალიან მშრალებიც ინარჩუნებენ ხილის სურნელს და მეორე, შედარებით ორდინარული ღვინის არომატებიანი მაღალი მჟავიანობის ღვინოები (ასეთები ძირითადად გურჯაანული და საგარეჯოული ყურძნისგან მზადდება). "ევროპული კახურებიდან" ზოგიერთი აპერიტივადაც კარგია, თუმცა ისინი უფრო მეტად თევზთან და ფრინველის თეთრ ხორცთან ავლენს თავის საუკეთესო თვისებებს. ზოგიერთი მათგანი მწარე და შეკმაზულ კერძების ზეწოლასაც უძლებს (ასეთ შემთხვევაში ღვინო სასურველია გრილი მივირთვათ), უხდება უმარტივეს სადილებს, თუმცა დახვეწილი თეთრები საუკეთესოა ზღვის ნობათთან და თევზეულთან (ხამანწკები, კრევეტები, მიდიები, ლოკოკინები, მოხარშული თევზი, გამოყვანილი ორაგული და სხვა ცხიმიანი თევზეული, ვირთევზას ღვიძლი), ფრინველთან და ძვირფას ყველებთან. ეს ღვინოები ძალიან უხდება ძვირფას ყველებს, ქართულსაც და უცხოურსაც, მაგარი შვეიცარულებით დაწყებული - თხის ყველებით დამთავრებული.

მსუბუქი და ხალისიანი თეთრი ღვინოების ჯერიც დადგა ხილისა და ყვავილების არომატებით, რომელთაც ძირითადად ქართლური, იმერული და რაჭული ჯიშებიდან მზადდება. ჩინურიდან, გორული მწვანიდან, ციცქადან, ცოლიკოურიდან, კრახუნადან და თეთრადან დაწურული ღვინოები სწორედ ამ კატეგორიას შეგვიძლია მივაკუთვნოთ.

ესენია ძირითადად ცივი ფერმენტაციით, უდედოდ (ჭაჭა-კლერტის გარეშე) დამზადებული ღვინოები, რომლებიც კარგად ინარჩუნებენ ყურძნის ბუნებრივ გემოსაც და მდიდარი ბუკეტიც უვითარდებათ. ასეთი ღვინოები აპერიტივზეც კარგია და იდეალურად ეხამება დასავლეთ საქართველოს ძალზე მდიდარ სამზარეულოს. ვერ იტანს ძლიერად შეკმაზულ კერძებს (ზოგიერთი ნიმუშის გარდა) და შესაფერისი მისაყოლებლის გარეშე ეს ღვინოები დიდხანს ვერ ინარჩუნებენ მომხიბლაობას. სამაგიეროდ ქართლური და იმერული ან რაჭული ღვინოები იდეალური საზაფხულო სასმელია, კარგია თევზეულთან, დაბუღულ კალმახთან, მოხარშულ ორაგულთან, თევზიან სალათებთან, იმერულ და მეგრულ კერძებთან.

ნახევრადტკბილი, ტკბილი და სადესერტო თეთრი ღვინოების ასორტიმენტი საქართველოში ძალზე შემცირდა ბოლო ათწლეულებში. ვეღარსად ნახავთ "აგუნას”, "ახმეტას”, "ჩხავერს”, "სავანეს”, "კარდანახს”, "ანაგას”, სადესერტო "ხიხვსა” და "საამოს”. დღესდღეობით მხოლოდ "ტვიშის” დიდი არჩევანია ქართული ღვინის ბაზარზე. რამდენიმე საწარმო ასევე აწარმოებს ნახევრადტკბილ ღვინოებს "თეთრა”, "თბილისი”, "ალაზნის ველი”. ამ ღვინოებს ხილის დელიკატური და ცოტათი მოტკბო გემო ახასიათებს, თითქმის მისაყოლებლის გარეშე შეიძლება მისი დაგემოვნება, კარგია ზაფხულში. საერთოდ, დესერტზე ღვინო ძალიან ზუსტად უნდა შევარჩიოთ, განსაკუთრებით ძნელია შოკოლადის და ყავის დესერტებისთვის ღვინის შეხამება, ქართულ ღვინოებში ეს თითქმის შეუძლებელია და თუკი მაინცდამაინც შოკოლადიან ან ყავიან კერძებს მიირთმევთ, სჯობს, რომი ან ბრენდი არჩიოთ და ღვინო საერთოდ დაივიწყოთ. ნახევრადტკბილი თეთრი ღვინოები კარგია ხილთან, ხილის სალათებთან, ნუშთან, ბისკვიტებთან, მსუბუქ ნამცხვრებთან. რამდენიმე წელია რაც საქართველოში დაიწყეს აისვაინისა და გვიანი მოსავლიდან დაწურული სხვა ძვირფასი ტკბილი ღვინოების წარმოება. ასეთი ღვინოები ძალიან პოპულარულია მსოფლიოში, მათ სახელი ტოკაიმ და სოტერნის ღვინოებმა გაუთქვეს და დღეს უკვე ბევრ ქვეყანაში იწარმოება. ამ ღვინოებს ევროპაში ძალიან აცივებენ და დესერტის გარდა იგი აპერიტივზეც კარგია, ჭამის დაწყებამდე მას ფუა გრასაც (გადასუქებული ბატის ღვიძლი) აყოლებენ და ძვირფას ობიან ყველებთანაც შესანიშნავ წყვილს ქმნის (როკფორი, თხის ყველები, ცისფერი ყველები).

ვარდისფერი ღვინოების პრობლემა ბოლო ერთი წლის მანძილზე საკმაოდ ეფექტურად გადაწყვიტეს ქართველმა მეღვინეებმა. დღესდღეობით უკვე სამი დასახელების დასამახსოვრებელი და ძალზე საინტერესო, საფერავიდან დაყენებული ვარდისფერი ღვინის დაგემოვნება შეიძლება. სხვათა შორის, ქართულ ჯიშებს საკმაო პოტენციალი აქვთ ხარისხიანი და მდიდარი ვარდისფერი ღვინოებისთვის. საქართველოში რბილი და მოტკბო ვარდისფერებიც შეიძლება დამზადდეს, ე.წ. მზიანი, ძლიერი და ძალიან მშრალი ვარდისფერებიც. მართალია ბევრი ვარდისფერს ღვინოდ არც მიიჩნევს, მაგრამ ჩვენებური ზაფხულის პირობებში იგი საუკეთესო გამაგრილებელ ღვინოდ შეიძლება იქცეს, კარგია სალათებთან, აღმოსავლურ კერძებთან, ლორთან და ძეხვეულთანაც კი.

საფერავის ჯიშის ყურძნიდან დაწურული მაღალი ხარისხის, მუხაში დავარგებული ღვინოები (ქვევრში ან ქვევრის გარეშე) ქართული წითელი ღვინოების საუკეთესო ნაკრებია. იგი სულ რამდენიმე აპელასიონით ამოიწურება და გარდა ამისა, მას ემატება გარკვეულ ტერუარებში მოწეული საფერავი (მაგალითად კარდანახში, ახოების საფერავი და სხვ.). მუხის ზომიერი დოზების შემთხვევაში (ე.წ. ჩიფსებისა და ზედმეტი ახალი მუხის გარეშე) მათგან ჩინებული ღვინო დგება. მუკუზნის, ნაფარეულის, ყვარლის ადგილწარმოშობის ღვინოები ამის საუკეთესო ნიმუშია, მხოლოდ იმ განსხვავებით, რომ მუკუზნის საფერავიდან გაცილებით სხეულიანი, მაღალექსტრაქტული და დიდი პოტენციალის ღვინო იწურება. უკვე 100 წელიწადზე მეტია უმაღლესი ხარისხის კახური წითელი ღვინო იწურება ფრანგული კაბერნე სოვინიონიდანაც (ძირითადად თელიანის მიკროზონაში) და კაბერნეს ხშირად საფერავთანაც იყენებენ კუპაჟში. ეს ღვინოები ყველაზე მეტადაა დამოკიდებული მოსავალზე და კარგი მეღვინის ხელში მისგან ელიტური ღვინის დაწურვა შეიძლება, რომელიც საუკეთესო მისაყოლებელი იქნება ნანადირევისთვის, ტახის ხორციდან დაწყებული – ჯიხვითა და შემწვარი გარეული ფრინველით დამთავრებული. ასევე ცხვრისა და ღორის მწვადთან, ძვირფას მაგარ ყველებთან. შედარებით ელეგანტურ და მსუბუქ ნიმუშებთან კარგია ზომიერად შეკმაზულ ხორციან კერძებთან, მაგალითად ცხვრის ჩანახთან, საქონლის ჩაშუშულთან, შემწვარ გოჭთან და ხბოს ხორცთან, ჩახოხბილთან.

ქვევრის წითელი,ნაკლებად არომატული მოკრძალებული სუფრის ღვინოები, საფერავი, ალექსანდროული, სხვ., რომლებიც დიდხანს არ ინახება, შესანიშნავია ყოველდღიური მოხმარებისთვის, პაშტეტთან, ლორით შემწვარ კარტოფილთან, ყველთან, ძეხვთან, შემწვარ სოსისთან, სპაგეტისთან, ამოლესილ ლობიოსთან, სალათებთან, ბუტერბროდებთან, ცივ ხორცთან. ევროპელები ყინულსაც კი უშვებიან ასეთ ღვინოს, ზამთარში კი ათბობენ და შაქრითა და სანელებლებითაც კმაზავენ.

ნახევრადტკბილი და ტკბილი წითელი ღვინოებით განსაკუთრებით მდიდარია ქართული ღვინის ბაზარი, იმდენად, რომ, მის ფონზე კარგი მშრალი წითელი ღვინოც კი იჩაგრება ხოლმე. კახური ქინძმარაული და ახაშენი, ქართლური თავკვერი, იმერული ალადასტური, მეგრული ოჯალეში, რაჭული ხვანჭკარა და სხვ. ის ღვინოებია, რომლებიც ჯერ კიდევ პოპულარულია ყოფილი საბჭოთა კავშირის მომხმარებლებს შორის და მოთხოვნილებაც, მათზე, რუსული ემბარგოს მიუხედავად, მაინც დიდია. ამ ტიპის ქართულ ღვინოებს შორის ზოგიერთი ე.წ. ბუნებრივად ნახევრადტკბილია, როცა ფერმენტაციას შაქრის საჭირო კონდიციის მიღწევისთანავე აჩერებენ, სხვები კი (მაგალითად "ალაზნის ველი" და ა.შ.) სულ რაღაც 30-40 წლის წინ შეიქმნა და იგი ძირითადად მშრალი და ტკბილი ღვინომასალების კუპაჟირებით მიიღება. ასეთ ღვინოებს, რა თქმა უნდა, პირველ რიგში სადესერტო კერძები უხდება, წითელი ხილით დაწყებული - ალუბრის ტარტით და სხვა ნამცხვრებით დამთავრებული. წითელი ნახევრადტკბილი ღვინო შეგვიძლია ვცადოთ გუდის ყველთანაც (ქინძმარაული) და ლორიან ამოლესილ ლობიოსთანაც (ხვანჭკარა).



წყარო: ღვინის კლუბი/vinoge.com