მათთვის ვისაც მიდრეკილება აქვს სიმსუქნისკენ გადასარევია კალორიების თვლა და ისე კვება. ანუ ეს გათვლილია ყველაფრის ჭამაზე ნორმის ფარგლებში. . . 1 კილო ცხიმის წვას სჭირდება 7000 კკალ-ის ხარჯვა, ამდენის გადაჭარბება კი იწვევს მომატებას. ადამიანმა რომ დაიკლოს დღეში უნდა მიიღოს 1200-1400კალორიის ფარგლებში.
ზუსტად არავინ იცის, კონკრეტულად რომელ საუკუნეში დაიწყეს თუშეთში თუშური ლუდის, იგივე ალუდის მოდუღება. თუმცა, დაზუსტებით შეგვიძლია იმის თქმა, რომ ლუდისმაგვარ სასმელს აღმოსავლეთ საქართველოს მთიანეთში ყოველთვის ამზადებდნენ და ამაზე არქეოლოგების მიერ აღმოჩენილი უძველესი სალუდე ჭურჭელიც მეტყველებს. უპირველეს ყოვლისა უნდა ვთქვათ, რომ თუშური ალუდი არ არის ლუდი იმ კლასიკური გაგებით, რასაც ლუდი შეიძლება ეწოდოს. როგორც თუშები ამბობენ, ალუდი რაღაც შუალედური ვარიანტია ღვინოსა და ლუდს შორის და თუკი მის ალჰოკოლურ მაღალგრადუსიანობასაც გავითვალისწინებთ, ნათელია, რომ თუშეთში ლუდი ღვინის ალტერნატივა უფრო იყო, ვიდრე ზაფხულის სახალისო სასმელი.
სასწაულმოქმედი ქერი
ნამდვილი ალუდი მხოლოდ და მხოლოდ ქერისაგან უნდა დამზადდეს. წინასწარ გარჩეულ და გასუფთავებულ ქერს, თუშური დღეობების (ლაშარობა, ათენგენობა და ხხვა...) წინ, ჩაყრიან დიდ რკინის, ანდა ხის ჭურჭელში (კასრი, კოდი, ქვაბი, და სხვა...) დაასხამენ ქერის რაოდენობაზე დაახლოებით 2-ჯერ მეტ წყალს და 3-5 დღის მანძილზე გააჩერებენ. როდესაც ქერი გაღვივდება და ღვიას გამოიტანს, ჭურჭელიდან ამოიღებენ, გაწურავენ, სქლად დაყრიან ჭილობზე, ან სულაც ბრეზენტზე, რათა მცენარემ გაღვივების პროცესი კიდევ გააგრძელოს. ამის შემდეგ, საჭირო გახდება ქერის ხელოვნურად ჩახურება, რაც კეთდება შემდეგნაირად: გაღვივებულ ქერს ერთად გაყრიან, ააკოკოლავებენ, ზ
... კითხვის გაგრძელება »
საქართველოში ცხიმის მოხმარების უძველესი ტრადიცია არსებობს. ამ მხრივ საკმაოდ მრავალფეროვანი არჩევანი გვაქვს, რომელიც საქართველოს სხვადასხვა კუთხეზე ნაწილდება. აღმოსავლეთ საქართველო უფრო ცხოველური ცხიმებისკენ იხრება, დასავლეთ საქართველო კი უფრო მცენარეული ცხიმებისკენ. ეს განპირობებულია როგორც ჰავით, ასევე წეს-ჩვეულებებითაც. ცხოველური ცხიმების მოხმარების კულტურა ძირითადად იმ რეგიონებში იყო გავრცელებული, სადაც კარგად იყო განვითარებული მესაქონლეობა. ასეთი იყო სამხრეთ საქართველოს მთიანეთი, თუშ-ფშავ-ხევსურეთი, მთიანი აჭარა და სხვა. თედო სახოკია თავის ეთნოგრაფიულ ნაშრომში "მოგზაურობანი" აღწერს აჭარის მთიანეთს და აღნიშნავს, რომ იქ ერბოს მომზადება კარგად იყო განვითარებული, თუმცა, სიდუხჭირის გამო მთის ღარიბი მოსახლეობა მაინც მცირე რაოდენობით მოიხმარდა მას, ძირითადად კი ერბოს გურიისა და აჭარის ქალაქებში ყიდდნენ. სამურზაყანოში (დღევანდელი სამეგრელოს ნაწილი) კარგად იყო განვითარებული მესაქონლეობა, თუმცა ერბოს გადადნობა აქ გავრცელებული არ ყოფილა. აღმოსავლეთ საქართველოს მთიანეთისა და აჭარისგან განსხვავებით, ერბოსა და კარაქის მომზადება XIX საუკუნის 70-80-იანი წლებისთვის სამურზაყანოს მოსახლეობისთვის უცხო ხილს წარმოადგენდა. აქ ეს პროდუქტი ლაზეთიდან, აჭარიდან და რუსეთიდანაც ჩამოჰქონდათ. ამ რეგიონში დღემდე იშვიათად დღვებენ კარაქს, ერბოზე კი ლაპარაკიც ზედმეტია.
... კითხვის გაგრძელება »
